Είπανε για κείνον τον αρχάγγελο

Είπανε για κείνον τον αρχάγγελο

που’πεσε ξαφνικά στο μπαλκόνι μας,
την Τρίτη 21 Μαίου 78,
πως ήταν αλκοολικός.

Περνούσε λέει άμα νύχτωνε απ όλα τα μπαρ της Αθήνας και γινότανε φέσι.

Και το πρωί σαν χάραζε, είπανε,
γύριζε λέει στους συναγγέλους του και στ άστρα ματιασμένος.

Λέγανε ακόμα οι άνθρωποι πως ήταν αναρχικός . . .
Γι αυτό άλλωστε είχε και μαύρες φτερούγες.

Η αλήθεια είναι πως ούτε γω, ούτε η Μυρτώ τρομάξαμε,
παρόλο που για πρώτη φορά βλέπαμε αγγέλους.

Εγώ ντροπιάστηκα μόνο που είχα τις γλάστρες απότιστες
και τα γόνατα του παιδιού λερωμένα.

Με ρώτησε θυμάμαι γελαστός αν πίστευα στα μάτια μου,
αν πίστευα στους αγγέλους.
Και γω του είπα σοβαρά πως όχι.

Ε,τότε, μου είπε : δε θα πετάξεις ποτέ.

Και μου βαλε ένα δαχτυλίδι στο χέρι,
να με θυμάσαι άμα νυχτώνει, μου είπε.

Εκανε έπειτα κάνα δυο φορές έτσι για να ζεστάνει τις φτερούγες του,
ανοίξανε, και χάθηκε πάνω απ την πόλη . . .

Από κείνη την Τρίτη λοιπόν ένιωσα πιο μόνη μου απ όλα τα χρόνια.

Κι ούτε που ξαναμίλησα με τους ανθρώπους πια . . .

Κι αν δεν ήταν το δαχτυλίδι στο χέρι μου
και τα φώτα ν αναβοσβήνουν σαν την καρδιά μου
θά’ λεγα πως έφτιαξα πάλι σενάριο με το κουρασμένο μυαλό μου.

Τη νύχτα θα ξαναπάρω σβάρνα τα μπαρ.

Μπορεί να τον τρακάρω . . .

(Κατερίνα Γώγου)